Mijn vader is filosoof en ik ben kunstenaar. Hij vertelde mij over Eddie the Maverick, een karakter uit zijn essay How to Evaporate Violence. Een maverick is een jong paard dat zijn moeder verloor. Hij is melk gaan drinken bij verschillende andere moeders en werd daardoor uiteindelijk de verbinder van de groep. Een thema dat wat mij betreft op een sokkel mag staan.
Mijn vader heeft zelf een moeilijke jeugd gehad, maar heeft van zijn leven toch iets moois gemaakt. Hij is zélf een maverick. Omdat hij in zijn essay de maverick ‘Eddie’ noemt, neem ik die naam over in mijn werk.
Eddie komt naast de kerk te staan, in een betonnen lijst. Hij is afgebeeld in iets wat zich voordoet als een Romeins reliëf of misschien een oeroud wandplakkaat, maar je ziet misschien ook dat ik dat het juist op een heel andere manier heb gemaakt. Zo zoek ik graag naar de balans tussen herkenning en het onbekende, want in deze ruimte raak ik, en de mensen om mijn heen, nieuwsgierig.
Ik beweeg me graag binnen het gebruik van een vrij medium zoals klei, maar leg mezelf daarbij een obstakel of een strenge regel op: in dit geval moet het lijken op een reliëf.
Beeldhouwen in steen heeft weer zijn eigen regels. Steen gedraagt zich anders dan de materialen die ik gebruik, dus weet ik al voordat ik begin dat ik op een ander resultaat uit kom: iets nieuws. Deze uitvoering heeft een eigenwijs en speels effect op het eindresultaat.
De lijst is gemaakt door beton te gieten in een mal die is uitgegraven in de aarde. Alles wat er nu is, begint en eindigt op deze aarde, en zo omarmt de betonnen afdruk de maverick. Hij hoort er ook bij. aarde, en zo omarmt de betonnen afdruk de maverick. Hij hoort er ook bij.
moosdekens.com
Hengelo, een stad die twee keer zwaar gebombardeerd is vanwege het strategisch belang voor zowel de As als de Geallieerden, heeft een mooi maar grimmig verleden als industriële grootmacht in Nederland.
Bij de wederopbouw waren er visionairs die de stad wilden ontsluiten, wat ertoe leidde dat de oude kronkelige straatjes en boerderijen werden verwijderd. In de jaren daarna zijn ook veel van de oude industriële gebouwen vernietigd, waardoor een nieuw stedelijk landschap is ontstaan.
Door gebruik te maken van materialen uit het verleden en het heden, zoals hout, staal en beton, laat "A Unique Sense of Place" zien hoe de belangrijkste betekenaars van wat Hengelo vroeger was en wat het nu is geworden, zijn uitgewist.
Instagram: @thijmenpelgrom
Karin van Ommeren, "Als stromend steen" Materiaal: Impala graniet
In mijn werk gebruik ik uitsluitend steen, het is een materiaal dat mij altijd heeft gefascineerd. Steen verteld een verhaal, over de natuur, over het ontstaan van de aarde, over de geschiedenis die we met ons meedragen, de grond waarop we lopen.
De materie verandert van zacht naar ruw, van vloeiend naar vast. "Als stromend steen" verteld het verhaal van die eindeloze beweging, van het ontstaan en vergaan van het leven.
Karin van Ommeren is een Nederlandse beeldhouwster. Ze kreeg haar opleiding in Brussel aan het Hoger Sint Lukas Instituut.
Tegenwoordig woont en werkt ze zowel in Nederland als in Italië. In 1993 ontving ze haar eerste onderscheiding voor een beeld voor het Taipe Fine Arts Museum in Taiwan. Sindsdien werkte ze op verschillende plaatsen op de wereld en haar werk is o.a. te zien in Azië, Latijns Amerika, Canada en Australië. In 2013 ontving zij de Liu Kaiqu Excellent award in China.
Haar sculpturen refereren aan geometrische vormen, maar krijgen door hun bewerking een poëtische uitstraling. Een mengeling van elegantie en ruwe schoonheid die is vormgegeven in een materiaal dat vertelt over de eeuwigheid, de oorsprong en over onszelf.
https://www.karinvanommeren.com/
Blog: karinvanommerenbeeldhouwer.wordpress.com
